...και νόμιζα ότι ήταν απ' το συνάχι!

...τόσο ρύζι που φύτρωσε στο δεξί τ' αφτί μου, ούτε στους ορυζώνες της Ανθήλης!

Και νόμιζα πως έφταιγε η κατηραμένη η παραγρίππις που με ταλαιπωρεί εδώ και μια βδομάδα που δεν ακούω τίποτα απ' τα αφτιάμου!!!

Η Μεσημεριανή [εξ]Έγερση

Ένοιωθα τόσο κουρασμένος, παρόλα αυτά ξεκίνησα για το μακρύ ταξίδι στην συμπρωτεύουσα (ή πρωτεύουσα της μεγάλης Μακεδονίας όπως ονειρεύεται ο "Απελευθερωτικός Μακεδονικός Στρατός" που δρα εδώ και μερικά χρόνια στα μυαλά 5-6 ηλιθίων και εκμεταλλεύεται όμως η "δική μας" εξωτερική πολιτική να μιλά για επεκτατισμούς των Σκοπιανών;). Μετά από δυο μέρες ξενύχτι στο γαμημένο το Ιατρικό και να έχω ακόμα στα αυτιά μου τις στριγγλιές της μαλακοαγγελοπούλινας και τις παρατηρήσεις του υπεύθυνου βάρδιας ("Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά κάντην να σωπάσει!" - Τι να κάνω ρε Αλέξη; Να την βαρέσω με την πάπια στο κεφάλι;).

Έτρεξα να προλάβω να φτάσω στο Σταθμό Λαρίσης (εκείνον που είναι στο κέντρο της Αθήνας, όχι... εκείνον που είναι στη Λάρισα και δεν τον έχουν ονομάσει ακόμα... Σταθμό Αθηνών!) και να αριβάρω το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν...

Κοιμήθηκα στην καρέκλα, περιμένοντας το τρένο... Κάποια στιγμή με ξυπνά η διαπεραστική φωνή του μεγαφώνου: "Η αμαξοστοιχεία 604 για Θεσσαλονίκη..." Σηκώθηκα σαστισμένος... Περισσότερο σαστισμένος όμως, φαινόταν εκείνος ο κοντοκουρεμένος με τη φόρμα και το σακιδιάκι του στην πλάτη και με κοιτούσε παράξενα... Συνειδητοποιώ ότι του έκανε εντύπωση το πόσο δυνατά ροχάλιζα, όσο κοιμόμουν, που δεν το πίστευε ότι τινάχθηκα σαν ελατήριο να τρέξω να μπω στο τρένο... Σου λέει, αυτός για να ροχαλίζει τόσο δυνατά που δεν ακουγόταν η αμαξοστοιχεία που πλησίαζε, θα έχει να κοιμηθεί μέρες...

Επιβιβάζομαι στη θέση μου και συνεχίζω το θεάρεστο δημιουργικό λειτούργημα μου από εκεί που το έχω αφήσει... Κάποια στιγμή νιοώθω ένα σκούντημα: "Το εισητήριο σας...!". Είπα να τονε γαμωσταυρίσω τον ελεγκτή που μου έκοψε μία από τις πιο όμορφες στιγμές της κουρασμένης μου ζωής, αλλά, λέω, τη δουλειά του κάνει ο παπάρας... Άσε που νυστάζω κιόλας...

Κοιμάμαι και ροχαλίζω καθόλη τη διαδρομή για Θεσσαλονίκη, με ένταση 120 db, γιατί ξυπνώντας βλέπω να με κοιτάνε αρκετοί από τους επιβαίνοντες την αμαξοστοιχία, σαν να είχα πάθει κάτι. Μάλλον συνήθισαν τον εκκωφαντικό θόρυβο που εξέπεμπα που ανησύχησαν που ξύπνησα και σταμάτησα να ροχαλίζω και νόμιζαν ότι τα κακάρωσα!!!!

Τρέχω στο σπίτι της Ξυρισμένης Συντρόφισσας να την περιμένω να σχολάσει από τη δουλειά της. Έρχεται, τα λέμε: "Πως είσαι;", "Κουρασμένη, νυστάζω", "Κι εγώ το ίδιο" και πέφτουμε να κοιμηθούμε... ροχαλίζοντας!

Ξυπνώ μέσα στον κρύο ιδρώτα. Νοιώθω όλο μου το κορμί σαν μελανιασμένο, ταλαιπωρημένο. Μόλις έχει ξυπνήσει η Ξυρισμένη Συντρόφισσα: "Είδα στον ύπνο μου ότι δεν ήθελες να με παντρευτείς...". "Κι εγώ ότι με δέρνανε είκοσι άτομα που τους έβαλες εσύ, επειδή δεν ήθελα να σε παντρευτώ!!!"